هوشنگ ابتهاج

دیری ست که از روی دل آرای تو دوریم 

محتاج بیان نیست که مشتاق حضوریم 

تاریک و تهی پشت و پس اینه ماندیم 

هر چند که همسایه ی آن چشمه ی نوریم 

خورشید کجا تابد از این دامگه مرگ ب

اطل به امید سحری زین شب گوریم 

زین قصه ی پر غصه عجب نیست شکستن 

هر چند که با حوصله ی سنگ صبوریم 

گنجی ست غم عشق که در زیر سر ماست 

زاری مکن ای دوست اگر بی زر و زوریم 

با همت والا که برد منت فردوس ؟ 

از حور چه گویی که نه از اهل قصوریم 

او پیل دمانی ست که پروای کسش نیست 

ماییم که در پای وی افتاده چو موریم 

آن روشن گویا به دل سوخته ی ماست 

ای سایه ! چرا در طلب آتش طوریم

شاعر: هوشنگ ابتهاج، ه.ا.سایه